Lise yıllığında bütün arkadaşlarıma şiirler dizip büyük sükse yapan ben, ‘ölümüne kanka’, ‘kara kız’ ya da halk ağzındaki deyişimle ‘çingene’ olarak tabir ettiğim kıymetli dostuma neler yazdığımı hatırlamak ve hatırlatmak istedim; çünkü bugün kendisinin 25, dostluğumuzun 12.senesi. Kutlu olsun, mutlu olsun:G
“Bir şiir yazsam her mısrada kafiyesi ‘ben ve sen’…
Hani bir şarkı söylesem, nakaratı dilimizden düşmeyen…
Dönüp baktığında arkana, gözlerini her kapadığında;
Geç yürüdüğümüz yollardan, seyret geçen senelerimizi
ve dinle hayal meyal hatırlayacağın sözlerimizi…
Beş para etmez sıkıntılarımızı,
Katıla katıla güldüğümüz saçmalıkları,
Hep arasın gözlerin; o içimizden fırlayan masum çocukları…
Anlatsın eskittiğimiz sıralar derdimizi
Gülümsediğimiz resimlere sor ne çok sevdiğimizi
Dayanabildi mi bize küslük,
Hiç yer edinebildi mi içimizde kötülük?
Canımız yanınca hayatı söven,
Bizden başkası değildi yine birbirine güç veren
Tükenmez kalemlerle yazdığımız büyük harfli hayaller
Ve keşkelerdi taşıdığımız, en ağır kitaplarla beraber
Savruldu hatalarımız en sert rüzgarlarla,
Soyuldu yaralarımız her sabahı anlamlandıran ‘günaydın’larla
Zorlu sınavlarla verdik korkulu rüyalarımızı
Gözyaşlarımız doldurdu yarım kalan cevaplarımızı
Ağladı oturduğumuz banklar, yaslandığımız ağaçlar kahrımızdan
Aslında yanımda olduğunu bilmekti beni her seferinde avutan
Bir şiir yazdım senle başlayıp benle biten
Kendi kendime mırıldandım şarkıları senin sesinden
Gözlerini araladığında, bir senaryo getir aklına
Seç konusunu konuştuklarımızdan,
devam et oynamaya yine ortaya koyarak yüreğini
Ve izle yaşadığımız filmin başrollerini..
Seni ve seni çok seven beni”
Ocak 2009
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder